Rozdział 16- Pamiętasz? Mieliśmy przetrwać wszystko...

Opis imprezy- c.d

 

- Coś się stało?- popatrzyła na Andrzeja

- Nie, nie. Wszystko w porządku- puścił jej oczko

- Na pewno? Widzę, że coś Cię gryzie- trąciła go łokciem

- Wszystko jest dobrze!- wstał od stolika

Monika patrzyła jak Andrzej wychodzi z klubu. Nie wiedziała, dlaczego tak gwałtownie zareagował. Michał w tym czasie rozmawiał z innymi graczami. Nauczycielka piła drink za drinkiem. Kiedy próbowała wstać od stolika zachwiała się i tylko dzięki świetnemu refleksowi Michała nie upadła.

- Może wystarczy?

- Nie, nie!- zaprotestowała

- Ledwo na nogach stoisz. Wczoraj Justyna a dzisiaj Ty?- posadził ją

- Nic mi nie jest!

- Właśnie widzę. Lepiej będzie jak odwiozę Cię do ośrodka. Piotrek popilnujesz jej?

- Pewnie- odparł i usiadł przy Monice

Michał zostawił ich i wyszedł z Sali. Nie chciał by kierowca specjalnie odwoził tylko ich dwoje więc zadzwonił po taksówkę, która obiecała przyjechać za 5 minut. Młody przyjmujący wrócił do nauczycielki. Dzięki pomocy Piotra wyprowadził ją na zewnątrz i posadził na jednej za ławek. Środkowy reprezentacji Polski przyniósł im kurtki i torebkę Moniki. Poczekali we troje na taksówkę. Michał usadowił ją na tylnym siedzeniu i zajął miejsce obok niej. Piotrek wrócił do klubu.

Perspektywa Justyny

 Justyna i Bartek wyszli na zewnątrz. Nastolatka usiadła na krawężniku. Młody przyjmujący kucnął przed nią.

- Co się dzieje?- zapytał cicho

- Ja … Ja chcę do Kamila- wyznała- Kocham go

- Justynka- usiadł obok niej- Jeśli chcesz to zawiozę Cię jeszcze dziś do niego bo nic nie piłem.

- Naprawdę?- popatrzyła na niego

- Oczywiście- wzruszył ramionami

- To jedziemy.

- Poczekaj tutaj na mnie-wstał

- Tak jest!- zasalutowała

Bartek poszedł po ich kurtki i zadzwonił po kierowcę. Justyna cierpliwie czekała na niego. Kiedy pojawił się w zasięgu jej wzroku wstała i podbiegła do niego. Razem wsiedli do samochodu. Gdy byli w połowie drogi nastolatka zasnęła. Bartek uśmiechnął się do siebie. Po dojechaniu na miejsce, wziął Justynę na ręce i zaniósł do swojego pokoju. Zdjął jej tylko buty i żakiet. Ułożył ją na łóżku i przykrył. Sam usiadł obok. Pogłaskał ją po policzku i połaskotał w nos. Zaśmiał się, gdy zmarszczyła czoło. Zamknął pokój na klucz, zapalił małą lampkę i poszedł pod prysznic. Ubrał bokserki i spodnie dresowe. Zamienił szkła kontaktowe na okulary i wyszedł z łazienki. Nastolatka spała twardo. Młody przyjmujący wziął do rąk książkę „Mężczyźni, którzy nie nawidzą kobiet” i położył się na łóżku rudego kojota. Fabułę znał na pamięć, ale kochał powracać do tej lektury.

Justyna obudziła się po około 2 godzinach snu. Usiadła i rozejrzała się.

- Jak się spało?- zapytał

- otworzyła oczy z przerażenia- Co Ty tutaj robisz?

- Jesteś w moim pokoju, więc to pytanie nie jest na miejscu- uśmiechnął się

- Mieliśmy jechać do Kamila Ty kłamco!- krzyknęła

- Tak- pokiwał głową- Niestety zasnęłaś i przyniosłem Cię tutaj, bo nie masz przy sobie klucza do swojego pokoju.

- A gdzie jest Monika i reszta?!

- Zostali w klubie- wyjaśnił i usiadł

Justyna natychmiast przeniosła wzrok z jego twarzy na jego tors, który jak u większości sportowców był doskonale umięśniony. Zarumieniła się. Bartosz to zauważył.

- Spostrzegawcza jesteś- zaśmiał się

- No co?- odgryzła się

- Nic, nic- poddał się- Herbaty?

- A masz sok?

- Jasne

Wstał i wyjął sok z małej lodówki. Z szafki wziął 2 szklanki i rozlał do nich sok. Jedną z nich podał nastolatce.

Perspektywa Moniki

Michał wziął Monikę na ręce i zaniósł do jej pokoju, ponieważ znalazł klucze w jej torebce. Zdjął z niej sukienkę i obuwie. Gdy zobaczył jej ciało zaparło mu dech w piersiach, bo była idealna. Nie zważając na budzące się w nim pożądanie, ułożył ją na łóżku. Pochylił się i i ją pocałował. Monika przebudziła się i przyciągnęła do siebie. Młody przyjmujący opierał się. Miał ochotę przespać się z Moniką, ale gdyby była trzeźwa. Nauczycielka zaczęła rozpinać guziki jego koszuli, ale odsunął się od niej.

- Monika…. Przestań- powiedział cicho

- usiadła- Zrobiłam coś złego? Mam ochotę na ciebie od samego początku, ty na mnie też, więc co stoi nam na przeszkodzie?- zapytała przytomnie

- Przeszkodą jest to, że wypiłaś a ja nietrzeźwych dziewczyn nie wykorzystuję

Wyszedł z jej pokoju i poszedł do siebie. Musiał ochłonąć. Jak nigdy cieszył się, że jest sam w pokoju i nikt nie będzie mu suszył głowy. Nauczycielka opadła na poduszki i rozpłakał się. Czuła, że jest tutaj zbędna, że Michał tak naprawdę jej nie chce. Wycieńczona płaczem zasnęła. Obudziła się po 7. Tylko 10 minut zajęło jej podjęcie decyzji.  Wyskoczyła z łóżka, ale zaraz tego pożałowała. Złapała się za głowę, zamknęła oczy i starała się by pokój przestał wirować. Chwilę jej to zajęło. Wyciągnęła spod łóżka swoją walizkę. Pościeliła łóżko, na którym zaraz wylądowała. Z szaf powyjmowała swoje rzeczy i układała je. Mimo iż nie chciała po jej policzkach znów popłynęły słone łzy. Po 8 była już spakowana. Dopiero wtedy przypomniała sobie o Justynie. Wybrała jej numer i próbowała się dodzwonić.

Perspektywa Justyny

Wypiła sok duszkiem i odstawiła szklankę.

- Co czytasz?

- pokazał jej- Kocham tą serię

- Yhym- pokiwała głową- Nie gniewaj się, ale idę spać bo oczy mi się zamykają

- Ok, ale zasłużyłem na nagrodę- kiwnął na nią palcem

- Ciekawe, za co?

- Za opiekę nad Tobą młoda

Justyna wygramoliła się spod kołdry Bartka i podeszłą do niego.

- Siadaj i zamknij oczy- rozkazał

- Ale….

- Nie ma żadnego, „ale”

Nastolatka usiadła i zamknęła oczy. Bartosz pochylił się i złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Otworzyła oczy i spotkała wzrok przyjmującego. Szukał akceptacji. Pokiwała głową i tym razem to ona wyszła z inicjatywą. Przywarła do jego warg i objęła go za szyję. Siatkarz bez problemu posadził ją sobie na kolanach i objął w talii. Pocałunek przerwał im telefon.

- Nie odbieraj- wyszeptał

- Muszę. To pewnie Monika

- No dobrze- puścił ją

Justyna wyjęła telefon z kieszeni i nacisnęła zieloną słuchawkę.

- Tak?

- Gdzie jesteś?!- krzyknęła Monika- Nie wróciłaś na noc!

- Spokojnie. Nic mi nie jest. Jestem z Bartkiem i za 10 minut przyjdę do pokoju.

- Ja nie mam 10 minut. Za chwilę wyjeżdżam

- Co?! Ale dlaczego?!- w jej oczach pojawiły się łzy

- Nie powinnam tutaj w ogóle przyjeżdżać. Baw się dobrze.

- Ale….

Bartek od razu znalazł się przy niej. 

- Idź po Kubiaka. Wyciągnij go nawet spod prysznica a ja idę do Moniki.

- Znowu?- jęknął

- Tak.

Wybiegła z jego pokoju. 

-------------------------------------------------------

Już wyzdrowiałam, więc jest dobrze. Porażka naszych siatkarzy boli, ale według mnie nie przegraliśmy fizycznie z Bułgarami, ale mentalnie. Nie rozumiem jak mogła zajść w nich aż tak drastyczna zmiana pomiędzy setem nr 2 a setem nr 3. Mam także żal do Anastasiego, że zamiast pomóc chłopakom przełamać się i dokonać zmian, patrzył na ich grę i miał daleko gdzieś jaki jest wynik. Ewidentnie duet Bociek- Żygadło był do zmiany i to zaraz na początku 3 seta. Ponadto gdy przeczytałam artykuł, gdzie trener Rosji zaatakował Bartosza zagotowało się we mnie. Siatkówka to gra zespołowa a nie indywidualna. Na boisku na wynik pracuje 6 zawodników a nie tylko jeden!

10 komentarzy= kolejny rozdział