Prolog

Dzwonek obwieszczał zakończenie zajęć. Młoda, wysoka nauczycielka zadała swoim uczniom zadanie na jutrzejszy dzień i opuściła salę. udała się do pokoju nauczycielskiego, który o tej porze był już pusty. Wzięła swoje rzeczy i wyszła z budynku. Energicznym krokiem skierowała się do samochodu, który stał na uboczu. Wewnątrz siedział młody mężczyzna, który uśmiechnął się szeroko na jej widok.

- Witaj piękna- puścił jej oczko
- Cześć Piotrek- zapięła pasy- Prosiła Cię byś nie przyjeżdżał pod liceum- skarciła go
- Wiem kotku, ale cieszysz się na mój widok, prawda?

Monika zamilkła co dla Piotrka było potwierdzeniem. Ruszyli ze szkolnego parkingu. Kobieta wpatrywała się w mijany krajobraz. Widziała kobiety z wózkami, zakochane pary.... Poczuła pieczenie pod powiekami. Mrugnęła kilka razy i uspokoiła się.

- Wszystko w porządku?- zapytał mężczyzna
- Tak- odparła cicho- To gdzie dzisiaj jedziemy?
- Myślałem o tej nowej restauracji w centrum miasta- skręcił w lewo
- Dobrze, ale później jedziemy prosto do domu. Mam do sprawdzenia klasówki.
- Tak jest pani profesor!- zasalutował z uśmiechem

Po kwadransie siedzieli w  restauracji. Monika niewiele jadła, ponieważ czuła w gardle rosnącą gulę. Piotr obserwował ją uważnie, ale wciąż zapewniała go że wszystko jest w porządku. W końcu odpuścił. Zajął się obiadem, który pięknie pachniał i jeszcze lepiej wyglądał. Po skończonym posiłku, zapłacili rachunek i wyszli z restauracji. Tym razem Monika prowadziła, ponieważ jej towarzysz wypił wino do obiadu.

W domu panował spokój i cisza, która przerażała kobietę. Od najmłodszych lat kobieta wyobrażała sobie, że będzie miała męża i co najmniej 3 dzieci i zamieszkają w domku z ogórkiem. Tymczasem rzeczywistość wyglądała inaczej. Piotr nie przejmował się jej humorami, tylko zajął się pracą. Był architektem w jednej z warszawskich firm i stale pracował nad projektami. Monika zajęła się sprawdzaniem klasówek, które piętrzyły się na biurku. Po sprawdzeniu ostatniej przygotowała kolację dla siebie i Piotra. Zaniosła mu tosty i herbatę, ale zbył ją machnięciem ręki. Odwróciła się na pięcie i postawiła mu kolację na ławie w salonie. Sama ubrała balerinki i skórzaną kurtkę. Wzięła telefon, klucze i wyszła z mieszkania cicho zamykając za sobą drzwi. Nie wiedziała dokąd iść, ale jednego była pewna: musi znaleźć się jak najdalej od Piotra.

Po godzinnym spacerze zorientowała się że jest obok Torwaru, hali sportowej w Warszawie. Na parkingu na deskorolkach i rolkach szalała młodzież. Usiadła na jednej z ławeczek i obserwowała ich. Powróciła myślami do swojego dzieciństwa. Dzieciństwa, które wolałaby wymazać z pamięci.....